Οι άμαχοι δεν είναι πια τα τυχαία θύματα, οι «παράπλευρες απώλειες» τυφλών επιθέσεων, αλλά οι σκόπιμοι στόχοι των κάθε φυράματος1 φανατικών. Που δεν «πολεμούν» εναντίον οργανωμένων εχθρικών στρατευμάτων αλλά εναντίον του ανώνυμου περιστασιακού πλήθους άφταιγων περαστικών. H οδυνηρότατη πείρα των τελευταίων χρόνων καταδείχνει τους λόγους που κινούν αυτές τις εσκεμμένες επιθέσεις των αόρατων δημίων κατά των αθώων.
Στη «λογική» των φανατικών, οι αθώοι δεν είναι αθώοι, οι άμαχοι δεν είναι άμαχοι. Δεν είναι αθώοι, επειδή είναι «άπιστοι» ‒και κάθε άπιστος είναι εξ ορισμού ένοχος, αφού δεν συμμερίζεται τις θρησκευτικές, εθνικές, ιδεολογικές και άλλες πίστεις των δραστών. Δεν είναι αθώοι, επειδή αποτελούν τμήμα ενός έθνους που χρόνια και χρόνια, έχει ταπεινώσει, καταπιέσει, εκμεταλλευτεί, απομυζήσει τον τόπο και τον λαό των δραστών, και που χρωστάει ένα μέρος της ευμάρειας και της δύναμής του σ’ αυτή την καταδυνάστευση. Δεν είναι αθώοι, επειδή, σαν σύνολο, ανέχονται, ψηφίζουν, επιδοκιμάζουν τους πολιτικούς ηγέτες αυτής της τυραννίας και της καπηλείας των απόκληρων λαών.
Επιπλέον, οι άμαχοι αποτελούν ιδανικό στόχο επειδή είναι ανυποψίαστοι, άοπλοι και ανυπεράσπιστοι. Και όσο περισσότερα είναι τα σφάγια, τόσο μεγαλύτερη είναι η διεθνής προβολή των σφαγέων. Το αίμα των πολυάριθμων ανίσχυρων αποτελεί το ηχηρότερο προπαγανδιστικό μεγάφωνο των ευάριθμων2 ισχυρών.
Ο απώτερος στόχος αυτών των μαζικών αδιάκριτων δολοφονιών είναι επίσης σαφέστατος; να τσακίσουν το ηθικό των «εχθρών», απλώνοντας τον φόνο, τον τρόμο, τον πανικό όχι σε πολεμικά μέτωπα αλλά στην καθημερινή νυχτοήμερη ζωή επώνυμων και ανώνυμων πολιτών, στρατευμένων και αστράτευτων… να παραλύσουν τις δομές των κρατών τους και να τα καταλύσουν «από μέσα»… Και να υψώσουν στη θέση τους τη δική τους εξουσία, όπου δεν θα υπάρχει παρά μόνο μία πίστη, ένας ηγέτης (επίγειος και υπέργειος), μια φωνή, και δεν θα επιτρέπεται η παραμικρή αντίρρηση.
Όλα τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορούν τους αντιμάχούς τους τα διαπράττουν κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν οι ίδιοι: από την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, ώς τα ολοκαυτώματα, τις γενοκτονίες, τις εθνοκαθάρσεις… και ώς το τελικό όραμα της παγκόσμιας μονοκρατορίας, απολυταρχίας, καταδυνάστευσης και εξολοθρεμού των πάντων.
Η τραγική ειρωνεία είναι πως οι μεν δουλεύουν για τους δε: οι βομβο-προφήτες για τους οραματιστές της παγκόσμιας πολιτικο-οικονομικής κυριαρχίας. Και τον διπλό λογαριασμό τον πληρώνουν, όπως πάντα, οι αθώοι και άμαχοι. Ο τρόμος για τη δράση των φανατικών δίνει το πράσινο φως στους αντίπαλους ηγέτες να επιβάλουν στους λαούς τους την περιστολή των πολιτικών δικαιωμάτων, τη φίμωση λόγων και πράξεων. Προσπαθούν να πολεμήσουν το σκότος με το σκότος. Πριν τρισήμιση αιώνες, ο ονομαστός άγγλος στοχαστής Τόμας Χομπς (Thomas Hobbes) έγραφε: «Το βασίλειο του σκότους… δεν είναι παρά ένας συνασπισμός λαοπλάνων που, για ν’ αποκτήσουν κυριαρχία πάνω στους ανθρώπους αυτού του κόσμου, προσπαθούν, με ζοφερά και σφαλερά δόγματα, να σβήσουν το μέσα τους φως».
Αυτή είναι η Εδέμ που μας τάζουν; ‘Η, ακόμα πιο εωσφορικά, οι επιθέσεις των μεν με πυρηνικά όπλα, η ανάλογη πυρηνική απάντηση των δε, και η μετατροπή του «ωραίου, γενναίου κόσμου» μας σε οικουμενικό νεκροταφείο για αυτόχειρες; [477]
Μάριος Πλωρίτης, ΤΟ ΒΗΜΑ, 28/3/2004 (Διασκευασμένο κείμενο).
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=157919